De kunst van het wachten in de Poolse Bergen

Na een zware aardbeving is de verwoesting vaak enorm. Met onbeschrijfelijke materiële maar ook grote persoonlijke en emotionele schade – men lijdt.

Na de aardbeving in de Poolse Bergen van september 2022 viel de materiële schade reuze mee – ons huis staat er nog, met alleen dat verschil dat we er niet meer wonen, sinds april dit jaar is het verhuurd.

Nee, het zwaartepunt ligt op het emotionele, het psychische vlak. Daar lijkt de schade inmiddels wel opgenomen, met als vrij duidelijke conclusie dat die schade te groot is voor het uitvoeren van herstelwerkzaamheden. Het puinruimen daarentegen is nog steeds in gang. Want hoe zou er ooit iets nieuws gebouwd kunnen worden als het perceel niet bouwrijp opgeleverd kan worden?

En dit alles duurt. Geen idee hoe lang. En het wachten is vaak zwaar.

In oktober had ik het voorrecht in Poznan International Church te mogen preken over de kunst van het wachten. Aan de hand van een serie voorbeelden van helden uit het Oude Testament mocht ik uitleggen dat wachten, vaak jarenlang wachten, een onlosmakelijk onderdeel is van de voorbereiding op een nieuwe, grote stap. Zo liep Mozes 40 jaar op het oog vrij zinloos achter de schapen aan in de woestijn, voordat God vond dat hij klaar was om het volk Israel te leiden.

Zoals meestal was deze preek vooral voor mezelf. Op een gegeven moment zal er gebouwd kunnen worden, maar tot die tijd mag ik het doen met de afsluiting van m’n preek, Psalm 27:

¹⁴ Wacht op de Here, wees sterk, uw hart zij onversaagd; ja wacht op de Here.