Geraakt door oorlog

Donderdag 24 februari was een onwerkelijke dag. Onwerkelijk zat ik aan m’n autoradio gekluisterd, met elk kwartier een nieuwe update over de ontwikkelingen in Oekraïne. Toevallig was ik daarvoor in de gelegenheid omdat ik voor een volgend notarisbezoek heen en weer naar Kalisz moest. Maar nog tijdens de terugweg naar Poznan werd al duidelijk dat dit meer en groter was dan nieuws op de radio… Op diverse punten op de route was de weg geblokkeerd door ellenlange rijen voor tankstations. En vervolgens is het niet meer normaal geworden.

Uiteraard geldt die plotselinge omslag in een alles overtreffende trap voor de onschuldige burgers in Oekraïne, die opeens worden geconfronteerd met dood en verderf, verlies, pijn en klemmende onzekerheid. Burgers van wie velen familie, vrienden of kennissen in Polen hebben wonen. Burgers die net als de Polen hopen op vrede en voorspoed, en samen hun best doen iets van hun land te maken. Burgers die net als de Polen hun historie kennen van dreiging en vervolging door hun grote buur in het Oosten.

Vrijdagochtend vroeg was het ook al duidelijk dat dit een ongekende uitdaging zou gaan worden voor een ieder die ook maar iets met liefdadigheidswerk te maken heeft… En voor iemand die verantwoordelijk is voor zo’n soort stichting, en daarbij ook nog eens als doel gesteld heeft binnen Evangelisch Polen de samenwerking tussen dergelijke organisaties te bevorderen? Jawel, een absoluut gekkenhuis! Vanaf de eerste telefoontjes vrijdagochtend vroeg vanuit de auto was 10 dagen lang m’n enige vrije tijd een te korte nachtrust…

Het werd schaken op vele borden tegelijk, aan touwtjes trekken op allerlei niveaus.

Vluchtelingenzorg is in Polen gelukkig niet echt een item geweest sinds lange tijd, en we pretenderen dan ook absoluut niet er ook maar enig verstand van te hebben. Maar we hebben wel ruime ervaring in het helpen van mensen in nood, en dan ben je ineens toch specialist… En dan krijg je opeens allerlei telefoontjes met praktische noodvragen voor families die al aan de grens staan, vragen om onderdak, hulpgoederen, maar ook telefoontjes met aanbiedingen van onderdak, kleding, inzamelingsacties, groepen vrijwilligers, etc… En, met dat ik die vragen bij anderen probeer onder te brengen verwachten de diverse evangelische gemeenten in de stad van Bread of Life een coördinerende rol, en verwachten andere organisaties overdracht van knowhow, en komen er diverse aanbiedingen van hulp vanuit Duitsland, Nederland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, de VS… En dat gaat de hele tijd door.

We zijn geraakt. In de eerste plaats door de onmetelijke ellende die over het Oekraïense volk wordt uitgestort. Maar ook door de bizarre agressie van het Russisch regime, dat de Oekraïners, en niet alleen hen, in grote onzekerheid heeft gestort.

Maar we zijn ook geraakt door de ongekende eenheid en mobilisatie van het Poolse volk, in een onwerkelijke golf van bereidheid om de vluchtelingen niet aan hun lot over te laten. En door signalen van solidariteit en concrete voorstellen voor structurele hulp van de kant van mensen of organisaties van wie ik dat niet verwacht had. Het is allemaal teveel om op te noemen, en daarom verwijs ik graag naar de Engelstalige fb-pagina van Bread of Life, waar in elk geval een poging wordt gedaan. 🙂

Sinds dit weekend probeer ik door veel delegeren en bewuste keuzes weer wat meer rust in m’n hoofd te krijgen – en daarmee bv. ook eindelijk tijd te hebben dit stukje te schrijven. Want we weten dat dit pas het begin is. Dat er nog heel wat op ons af zal komen, waar we zo goed en wijs mogelijk op willen reageren.

We zijn geraakt. Een dankbaar wanneer ook jij geraakt bent!