Leed kent geen grenzen…

De dood is een deel van het leven.

Maar dat dit de laatste tijd zo overduidelijk is bij het werk dat we doen voor Bread of Life doet pijn. En zeker wanneer je dat zo voelt op een dag die wel eens negatief de historie in kan gaan…

Twee jaar geleden, net voor het uitbreken van de pandemie, kreeg ons New Life Center in Długa Goślina nieuwe bewoners, een jong stel als (toekomstig) gastheer en –vrouw voor de diverse programma’s die toen moesten gaan draaien, maar dat om bekende redenen pas per eind mei gaan doen. Olek en Tamara komen uit Oekraïne, en zochten met hun zoontje van toen een half jaar, Artur, naar grotere woonruimte in de buurt. Een geweldige oplossing, en ondanks vooralsnog weinig volk over de vloer hebben Olek en Tamara zich bewezen en zijn we aan ze gehecht geraakt.

Groot was de schok toen we vorige week hoorden dat kleine Artur een ongeluk had met serieuze brandwonden, die ruim twee dagen later dodelijk bleken te zijn…

Gisteren, juist op de dag dat Poetin besloot met z’n leger Oekraïne binnen te trekken, vond op een begraafplaats in Poznan een hartbrekende plechtigheid plaats, geleid door de voorganger van de lokale Oekraïense kerk, en in aanwezigheid van enkele familieleden en diverse betrokkenen uit de Oekraïense gemeenschap – Van de boodschap op zich kregen Maja en ik maar een gedeelte mee, maar de a capella zang en de alom aanwezige emotie gingen diep…

We proberen op alle mogelijke manieren Olek en Tamara te ondersteunen, maar weten dat naast onze voorbede vooralsnog woorden te kort komen. Moge God hen bijstaan en genadig zijn!