Met hulpgoederen naar Lviv en vol indrukken weer naar huis

Wat moet je doen met specifieke giften voor hulptransporten naar Oekraïne, wanneer ook steeds meer de behoefte groeit aan partners voor de langere termijn aan de andere kant van de grens?

Een volgend transport die kant op sturen, of toch zelf een keer gaan?

Uit contact met Jim en Sandy McCann van Joshua Life House Centers in Lviv, de grootste stad van West-Oekraïne, dat Bread of Life oprichters Richard en Brooke hadden, groeide het vertrouwen dat we met hen zulke partners zouden kunnen krijgen – met 29 jaar ervaring in Oekraïne, een gigantisch netwerk aan contacten verder het land in, maar ook een roeping die op een ontroerende manier aansluit bij veel wat we in Polen aan het doen zijn.

Vier ton aan lang houdbaar voedsel, op te delen in 300 zware voedselpakketten, een 100 tal matrassen op kartonnen pallets, diverse losse artikelen… Tsja, hoe gaan we dat doen? En zo ontstond een hulpkonvooi van de drie Bread of Life busjes uit Poznań, Kalisz en Pleszew, afgeladen tot wat nog net verantwoordelijk en uit te leggen leek, op naar Lviv, 80 km over de Oekraïense grens, maar wel 700 km bij ons vandaan.

Zomaar een paar ervaringen van de reis:

• Urenlang alleen in een busje zitten (gaat allemaal niet zo hard…) is best wel saai. Blij met Spotify and YouTube! 🙂
• Het oversteken van de grens, zowel heen als terug, is een loterij. Met opvallend vriendelijke Oekraïners, sterk controlerende Polen, een ondoorzichtige papierwinkel en wachtrijen waar je angstvisioenen van krijgt. Grote rode kruizen op de busjes deden wonderen, daarmee strak diverse rijen voorbij kachelen kon zomaar, en terwijl lange uren, en voor zwaarder verkeer lange dagen de norm is, waren wij in beide gevallen binnen ca. 1,5 uur aan de andere kant. Een wonder!

• Westelijk Oekraïne maakt een relatief vredige indruk, afgezien van veel zwaar bewapende militairen, diverse roadblocks en extreem weinig verkeer door een brandstofcrisis. Bijna nergens is benzine of diesel te krijgen, en waar wel staan urenlange rijen.
• Een uur of 6 nadat we vertrokken waren, zo begrepen we later van Jim en Sandy, was er opnieuw luchtalarm overal in de stad, er werden de volgende Russische raketten uit de lucht geschoten… Het is wel oorlog.
• Lviv is een prachtige stad! Zeker met zo weinig verkeer! En met een onwerkelijke sfeer van straatmuzikanten, schakende opaatjes in het park voor het beroemde operagebouw enerzijds, en zandzakken en bescherming voor monumenten en overal patrouillerende soldaten anderzijds…

De ontmoeting met Jim en Sandy in Lviv was mooi en bemoedigend. Het uitladen van de goederen in hun pand ging snel, terwijl we een rondleiding kregen en zagen hoe een verbouwing tot opvangcentrum voor vluchtelingen bijna is afgerond. Nee, die verbouwing was niet in maart gestart… Hier heeft Iemand Anders duidelijk het initiatief genomen.

Naast alle voedselpakketten die naar zwaar getroffen dorpen en voorsteden van Kyiv, zoals Bucha en Irpin gaan, hadden we de gelegenheid om 50 pakketten persoonlijk af te leveren bij een groot opvangcentrum voor vluchtelingen in de gebouwen van de faculteit voor dierengeneeskunde van de universiteit van Lviv. Dat klinkt redelijk, maar de omstandigheden waren schokkend. Slaapzalen van meer dan 100 bedden tegen elkaar, beschimmelde gangen, nauwelijks sanitaire voorzieningen, en die er waren, leken minstens 50 jaar niet onderhouden of schoongemaakt…

In een van de grote slaapzalen zagen we Kira, een meisje van een jaar of 14 uit de regio Lugansk (Donbas), dat haar eigen tekeningen aan de muur had gehangen. Woorden schieten te kort…

Individueel hadden we de gelegenheid pakketten uit de delen aan diverse vluchtelingen die Jim en Sandy kennen. Zo maakte ik kennis met een gezin uit Sjevjerodonetsk, de stad in de Donbas waar nu de zwaarste gevechten plaatsvinden, en die momenteel met de grond gelijk gemaakt wordt… Vitali en Viktoria, hun zoon David met hondje Knopka, leven in een kamertje van een 10 vierkante meter, aan het eind van die smalle, beschimmelde gang, en wachten. Niemand weet nog waarop, maar toch was ik blij met hen te mogen delen dat ze niet vergeten zijn, hen een sprankje hoop mocht overbrengen en God’s zegen toebidden. Het was indrukwekkend te zien hoe dapper ze zijn.

Met dat we de erbarmelijke omstandigheden zagen voor de vele vluchtelingen in Oekraïne zelf, voor wie er eigenlijk helemaal niet zoveel plek is, zijn we extra blij met elke hulp die we in Polen mogen bieden. Waar kans is op een veiliger en stabieler bestaan. En waar we ook zelf door hen bemoedigd worden!