Missie Oekraïne – deel 3 – Openheid voor het evangelie

Ik schrijf helemaal niks nieuws, wanneer ik meld dat vrede en voorspoed zich over het algemeen omgekeerd evenredig verhouden tot de religieuze praktijken in een samenleving.

Vaak wordt dat genoemd in een sfeer van minachting voor geloof en religie: Jawel, God mag op komen draven wanneer het allemaal een beetje te moeilijk wordt…

Maar, dit is ook makkelijk om te draaien: Wanneer alles vanzelf gaat, en men een relatief makkelijk leven leidt, zijn er minder levensvragen, zijn diepere kwesties makkelijker te negeren, en denkt men het wel zonder God af te kunnen.

Zo’n ontwikkeling hebben we de afgelopen tientallen jaren in de hele Westerse wereld kunnen waarnemen, en waar Polen traditioneel extreem hoge kerkgang liet zien, wordt op dit moment, met de groeiende welvaart, dat verschil in heel rap tempo kleiner.

In Oekraïne is dat anders. Daar kent de samenleving al jaren een soort existentiële crisis, met vervolging, onderdrukking, diverse pogingen tot revoluties en vanaf 2014 weer daadwerkelijk oorlog, die vanaf februari 2022 ongekende vormen aannam.

De immense toestroom van vluchtelingen, waaronder vele malen meer gelovige (niet alleen religieuze) christenen dan we in Polen kennen, heeft al tot veranderingen geleid in het “traditionele” landschap van Poolse evangelische kerken. Maar hoe ziet dat eruit in Oekraïne zelf?

Ons bezoek aan een vijftal kerken in het westen van het land heeft een diepe indruk achtergelaten. Om meerdere redenen:

Of het nu op het terrein van de kerk zelf is, op een schoolplein of in een park, overal wordt ongekend positief gereageerd op het refereren aan de Bijbel of het delen van het evangelie! Er is een honger, men erkent dat God troost en hoop biedt! Zoiets is in Polen al moeilijk meer voor te stellen, en in West Europa al helemaal niet meer.

We konden vrijuit de Blijde Boodschap brengen!

Daarnaast is de maatschappelijke functie van de diverse evangelische kerken ongekend – Alle kerken kennen diverse vormen van lokale opvang en ondersteuning van mensen in nood. Het aantal oorlogsweduwen is onvoorstelbaar – tijdens een van onze voorstellingen telde de voorganger er zomaar al 10… Om nog maar niet te spreken over het omgaan met trauma’s na extreme moordpartijen of de directe betrokkenheid bij herintegratie van vluchtelingen uit het oosten en zuiden. Ook zijn er continue initiatieven ter ondersteuning van de eigen jongens aan het front, zoals het kerkje in Volochysk waar doorlopend duizenden pierogi worden gemaakt en verzonden.

Zulke dingen weet men inmiddels in het land en daarmee groeit uiteraard ook de geloofwaardigheid van de boodschap die de kerk uitdraagt… En dan is aanwezigheid in het stadscentrum van Lviv, met een grote landkaart met kaartjes voor voorbede, of een oproep tot gebed ineens heel normaal.

We zijn dankbaar dit te hebben mogen zien, onze beperkte rol erin te mogen spelen, en… Dit inspiratie te laten zijn voor wat we thuis doen!